موزه هنری شهر لس‌آنجلس (لاکما) که از ۱۰ سال پیش اقدام به تهیه و خریداری آثار هنرمندان معاصر خاورمیانه کرده است، امسال دومین بخش از نمایشگاه "هنرهای اسلامی، اکنون" - یکی از بزرگترین مجموعه‌های هنر مدرن خاورمیانه را از تاریخ ۲۴ ژانویه برای مدت نامحدودی به تماشای عموم گذاشته است.

در چند سال گذشته، با توجه به وسعت معیارهای سنجش هنر اسلامی، آثار هنرمندان معاصر خاورمیانه هم جایگاه خاصی یافته است؛ هنرمندانی که با الهام از ریشه‌های فرهنگی و پیشینه سنتی خود، با استفاده از تکنیک و درهم آمیزی آن با استعاره‌های بازمانده از دوران‌های گذشته، آثار تازه‌ای راخلق می‌کنند.

لیندا کوماروف، مدیر و طراح نمایشگاه هنرهای اسلامی موزه لاکما می‌گوید: "این مجموعه هنری براساس این باور گردآوری شده که بتواند ارتباطی را که بین خلاقیت هنری گذشتگان، هنرمندان معاصر و شاید هنرمندان آینده وجود دارد به نمایش بگذارد."

نمایشگاه امسال، شامل ۳۱ اثر هنری از آثارهنرمندانی از ایران، دنیای عرب، ترکیه، آذربایجان و شمال غربی آفریقا است.

در این مجموعه، آثار نقاشی، عکاسی و میکس میدیا از شجاع آذری، برهان دوغانچی، فریدون آو، شرین گیرگوز، نیوشا توکلیان، شادی قدیریان، حسن حجاج به نمایش گذاشته شده و تنها اثر مجسمه‌سازی آن هم کار کامران شریف تندیسگر ایرانی ساکن لس‌آنجلس است.

این دومین بار است که یکی از آثار کامران شریف که از سال ۲۰۱۲ به آمریکا مهاجرت کرده است راه خود را به موزه هنری شهر لس‌آنجلس باز می‌کند.

شریف که تمرکزش بیشتر بر مجسمه‌های انتزاعی با ابعاد بزرگ است درمورد راهیابی اولین اثرش به موزه هنری لس‌آنجلس می‌گوید: "در آن زمان من تازه یک سال و نیم بود که به آمریکا آمده بودم و داشتم روی مجموعه ای بنام 'گذر' کار می‌کردم که با مسئله مهاجرتم به آمریکا و برخورد با محیطی نا آشنا و تازه ارتباط داشت."

"خانم هما سرشار، روزنامه نگار و مجموعه‌دار آثار هنری ساکن لس‌آنجلس که برای تماشای کارهایم به آتلیه‌ام آمده بود از کارها خوشش آمد و بار دوم با لیندا کوماروف مدیر و طراح نمایشگاه هنرهای اسلامی (لاکما) به آتلیه آمد و تندیسی بنام 'چراغ راهنما' را از من خریدند و آن را به این موزه هدیه کردند. به این صورت خانم کوماروف هم با کارهای من آشنا شد و در نهایت تندیسی که دراین نمایشگاه می‌بینید برای موزه خریداری شد."

کامران شریف که متولد ۱۳۵۶ و زاده تبریز است درطول سال‌ها در داخل و خارج ایران نمایشگاه‌هایی برپا کرده و در سمپوزیوم‌های داخلی و خارجی حضور داشته و مجسمه‌های متعددی از ساخته‌های او در ایران و خارج از کشور نصب شده است.

شریف مجموعه "گذر" را تحت تاثیر مهاجرت و محیط تازه‌ای که وارد آن شده بود ساخته است. او می‌گوید دراین سری از کارها بیشتر به کند و کاو در تفاوت‌ها و وجوه مشترک فرهنگ و بینش ایرانی خودش با دیدگاه‌های آمریکایی درباره اشیاء روزمره پرداخته است.

این مجموعه شامل قطعات دیگری از جمله طناب تاب‌بازی و صندوق پست و اثر دیگری به نام 'چراغ راهنما' است؛ "تندیسی با ابعاد بزرگ (به ارتفاع یک متر و شصت سانتی متر) که عینا از روی ‌نمونه آمریکایی آن -چراغ عابر- ساخته شده است."

"من این اِلمان خاص شهر لس آنجلس را برداشتم و کپی کردم، با برنز، و آن را به فرم دیگری از معماری ایرانی که مدت‌هاست دارم روی آن کار می‌کنم پیوند دادم."

شریف که ارتباط با موزه هنری لس آنجلس را "یکی از مهم ترین رویدادهای زندگی هنری خود" می‌خواند می‌گوید کارهایش را تحت تاثیر محیطی که در آن زندگی می‌کند می‌سازد:

"برای من فضای آمریکا خیلی تازگی داشت. اینجا ضمن آنکه جامعه بسیار آزادی است اما قانونمندی‌های خاص خودش را دارد. ما فکر می‌کنیم ما در ایران محدودیم اما اگر با نظام اینجا جلو برویم می‌بینیم که اینجا هم برای خودش محدودیت‌هایی دارد. البته براساس قانون. مثل عبور عابر پیاده از روی خط‌کشی خیابان. یا چیزهایی شبیه به این که برای ما ایرانی‌ها می‌تواند قوانینی سخت و حتی غیرقابل تحمل جلوه کند. این برای من جذابیت داشت."

کامران شریف می‌گوید پس از تهیه و خریداری اشیاء فضای شهری، از جمله قطعات چراغ عابر پیاده، صندوق پستی که جلوی اغلب خانه‌ها قرار دارد و طناب تاب‌بازی بچه‌ها، ماه‌ها وقت خود را دراستودیو به تماشا و مطالعه آنها گذراند:

"می خواستم ببینم چه رابطه‌ای می‌تواند بین این اشیاء و فرم آن‌ها با زندگی گذشته خودم در ایران وجود داشته باشد."

"برای مثال علامت راهنمایی برای ایست در لس آنجلس با نیویورک فرق دارد و طبعا من مجسمه‌ساز به اینگونه مسائل بیشتر دقت و توجه می‌کنم. درضمن گاه بعضی اِلمان‌ها به بناهای تاریخی خودمان می‌ماند، مثل صندوق پست یا "میل باکس" که بخاطر طاقی بودن آن شباهت زیادی به گنبدهای ما دارد. فرم‌های رنگی داخل این صندوق پست هم فرم‌هایی هستند که من از ۱۵ سال پیش روی آنها کار می‌کنم."

"رنگارنگی آنها، گذر زمان، از مبدا به مقصد رسیدن و شاید حرکت آدم‌های مهاجر با آرزوهای رنگی را نشان می‌دهد. در عین حال نمادی از رنگارنگی فضای اینجاست. در اینجا ما محدودیت رنگ نداریم. اینجا همه آدم‌ها با همه رنگ‌ها سروکاردارند. همین رنگارنگی روی کارمن هم تاثیر گذاشته است."

با این همه کامران شریف معتقد است از لحاظ هنری نه تنها هنوز از فضای گذشته خود دل نکنده، بلکه بیشتر از هر زمان دیگری به هویت ایرانی خود بازگشته است. شاید هم به همین دلیل مجسمه برنزی بدون شرحی که ازمجموعه تازه او بنام "می‌روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم" درنمایشگاه "هنرهای اسلامی، اکنون" در لاکما یادآور معماری سنتی، گنبدها و مسجدهای ایرانی است.

شریف گوید: "مسلما فرم‌هایی هستند که من هنوز نتوانسته‌ام از آنها بگذرم؛ فرم‌هایی که در واقع داخل فضایی که اینجا وجود دارد قرار گرفته‌اند. انگار با گذشت چهار سال و اندی، هر بار با رسیدن به تجربه‌های تازه، بیشتر به هویت و گذشته خودم پی می‌برم."

"ما زاده دوران انقلاب هستیم، بهمین دلیل هم متوجه تغییرات نشدیم. برسر هر کوچه و در هر محله‌ای ما گنبدمان را داریم و نوای مناجاتی که از آن می‌آید. اینها گذشته‌ای است که من خاطرات زیبا و نوستالژیک عمیقی با آن دارم؛ هر چند مذهبی نیستم اما اینها گنبدهای من هستند که 'دل نکندن' از آنها یک جورهایی در بطن فرهنگ خانوادگی ما وجود دارد. شاید هم مهرطلب بودن ما ایرانی‌ها را نشان می‌دهد."

"این مذهب هرچند دردنیای امروزی در موردش اتفاقات بدی بوجود آمده و به جاهای بدی کشیده شده اما مناجات، حال و هوای روحانی و همین که آدم به آخرخط رسیده‌ای دستی بلند می‌کند و با خدای خودش مناجات می‌کند، برمی‌گردد به همان گنبدهای ما. چون ما جز آنها چیزی نداریم."

"وقتی برمی‌گردم به گذشته خودم، می‌بینم همه اتفاقاتی که درماه رمضان می‌افتاد برای من دلنشین بود. با ماه رمضان، ندای اذان، گذشته و مادربزرگ و پدربزرگم جلوی چشمم زنده می‌شوند که همه آنها چه چیزهای پاکی بود. هیچ نوع مبادله یا دخالتی در آن نبود. خالص بود. اِلمان‌هایی که بوده و ما به آن توجه نداشتیم. دراین اِلمان‌ها و چیزهای مثبت و زیبایی که با آن می‌آید فرم‌های قشنگی هم بوده است."

کامران شریف معتقد است از همین فرم‌ها کم کم به فرم‌های آبستره (انتزاعی) می‌رسد: 'می‌روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم' تازه‌ترین مجموعه من است و طبیعتا وقتی هنرمندی فضایش را عوض می‌کند مثل سنگی است در رودخانه که با جریان آب و این طرف و آن طرف افتادن، شکل پیدا می‌کند. اما در کل فکر می‌کنم من و فرهنگ من هیچوقت عوض نخواهیم شد اما کار من شکلی خواهد گرفت که بتواند در جامعه بین‌المللی که در آن زندگی می‌کنم حرف خودش را بزند. "


منبع : سایت بی بی سی فارسی